Hij herinnert zich dat hij in een flauwe lange bocht reed. Het volgende moment was er een klap, airbags, verwarring, gevolgd door nóg een klap, dit keer van de zijkant. Wat in de tussentijd is gebeurd, weet hij niet. Hij is alles kwijt en werd ‘wakker’ in de airbag. Hij kan zich herinneren dat hij een traumahelikopter hoorde en dat hij dacht ‘wat gebeurt hier?’ Hij had niet in de gaten dat hij de veroorzaker was. Achteraf besefte hij dat hij waarschijnlijk in slaap gevallen was achter het stuur. Paul heeft Helena horen roepen: “Help, help, help”. Hij was zelf ook aan het roepen en volslagen in paniek. Hij dacht dat hij iemand had doodgereden.
Helena reed in haar auto op de tweede dag van haar nieuwe werk naar huis over de provinciale weg. Ze had een andere route gekozen dan de dag ervoor om te kijken of deze sneller was. Ze reed rustig achter een gele vrachtwagen aan. Ze zag dat een tegemoetkomende auto langzaam maar zeker over de middenberm reed, eerst over de eerste doorgetrokken streep, daarna over de tweede doorgetrokken streep. Zij zag dat de auto van Paul tegen de voorband van de vrachtwagen stootte en daarna tollend op haar afkwam. Het volgende moment stond zij stil in de berm. Allebei moesten ze door de brandweer uit hun auto’s worden gezaagd. Ook Helena dacht dat Paul het niet overleefd had. Hij zat nog in de auto toen zij als eerste met de ambulance vertrok. Zijn auto was zeer zwaar beschadigd en het motorblok was er uit geslingerd.
Allebei herinneren ze zich dat ze in het ziekenhuis op de Eerste Hulp steeds maar via de verpleging naar elkaar vroegen. Uiteindelijk heeft Paul via de verpleging een briefje met zijn telefoonnummer en beterschap aan Helena gegeven. Paul heeft Helena’s telefoonnummer later van de politie gekregen.
Paul is na onderzoek uit het ziekenhuis ontslagen. Voor Helena waren de fysieke gevolgen van het ongeval zeer ernstig. Zij was ten tijde van het ongeval 2 maanden zwanger. Haar eerste zorg was dat zij haar kindje niet zou verliezen. Zij heeft hierover uitgebreid verteld tijdens het mediationgesprek. Gelukkig is in januari 2018, zeven maanden na het ongeluk, haar dochter in goede gezondheid geboren.
Er waren nog twee andere auto’s en de vrachtwagen bij het ongeval betrokken. Paul heeft de namen en adressen van alle bestuurders achterhaald en meteen bloemen en een kaart gestuurd met beterschap en excuses. Ongeveer zes weken later heeft hij zelf een gesprek georganiseerd waar iedereen elkaar heeft ontmoet en ze onder elkaar over het ongeval en de impact ervan hebben gesproken. Het was voor alle deelnemers goed om elkaars verhaal te horen. Paul heeft excuses gemaakt en voor iedereen was het op dat moment goed om het daarbij te laten.
Daarna is er geen contact geweest tussen Paul en Helena, behalve toen Helena’s dochter is geboren en Paul een geboortekaartje heeft ontvangen en hij een felicitatie heeft teruggestuurd. Paul ging er van uit dat het goed ging met Helena.
Helena heeft over de periode na het ongeluk verteld. Zij heeft een poos gerevalideerd, maar is nog niet volledig hersteld, waardoor zij moet leven met
– misschien blijvende – fysieke beperkingen en gevolgen voor haar verdere leven. Voor Helena is het belangrijk dat zij altijd met Paul in contact kan komen als dat nodig is. Zij heeft – nog niet zolang geleden – Paul een mail gestuurd om te informeren hoe het met hem gaat. Paul schrok erg toen hij hoorde dat het met Helena niet goed gaat en dat zij nog steeds vooral fysieke gevolgen heeft van het ongeluk. Helena heeft uitgebreid tijdens het gesprek verteld waar zij nog last van heeft en welke onderzoeken zij binnenkort bij de neuroloog kan verwachten, in de hoop dat er duidelijkheid komt en behandeling mogelijk is.
Helena vertelt ook over haar gevoelens, zij is heen en weer geslingerd tussen boosheid, wanhoop en blijheid, dat laatste omdat zij een gezonde dochter heeft gekregen en omdat ze nog leeft. Enkele maanden geleden was zij ineens heel erg boos. Als Paul op dat moment voor haar had gestaan zou zij hem de huid vol hebben gescholden. Al was ze vooral boos op de situatie.
Helena heeft na het ongeluk in de auto lang niet op de passagiersstoel kunnen zitten uit angst dat ze het stuur zou grijpen. Uit zelfbescherming en voor hun eigen veiligheid, ging zij op de achterbank zitten. Met hulp van een psycholoog en na EMDR-therapie durft zij nu weer voorin te zitten en kleine stukjes ook weer zelf te rijden.
Paul moest direct na het ongeluk zelf van de politie weer achter het stuur. Het ongeluk heeft hem wel veranderd. Sinds het ongeluk wil hij geen verre afstanden meer rijden, voor werk, of voor vakantie. Ook de vrouw van Paul en de man van Helena hebben verteld hoe zij van het ongeluk op de hoogte zijn gebracht en hoe groot de impact op hen en hun drie kinderen is (geweest).
Helena ziet Paul niet zozeer als dader maar als tegenligger. Dat zij op deze manier over Paul denkt en hem niets kwalijk neemt, heeft vooral te maken met de oorzaak van het ongeval; hij is waarschijnlijk in slaap gevallen tijdens het rijden. Helena vertelt dat zij het ongeval zelf heeft geaccepteerd. De lichamelijke klachten als gevolg van het ongeval heeft zij nog niet geaccepteerd. Paul heeft al in het ziekenhuis en daarna zijn excuses aangeboden en biedt tijdens het gesprek nog eens zijn excuses aan. Hij is Helena heel dankbaar dat zij hem niets kwalijk neemt en wil haar daarvoor nogmaals bedanken, ook voor haar opstelling nu en na het ongeval. Helena wil graag Pauls excuses nogmaals aannemen. De echtgenoot van Helena spreekt uit dat voor hem geldt dat Paul het ongeluk niet met opzet heeft veroorzaakt en dat het iedereen had kunnen overkomen.
Voor Helena is het belangrijk dat zij met Paul in contact kan blijven komen in de toekomst – via mail of bellen – en om te weten dat Paul voor haar klaarstaat, als dat nodig is. Ze spreken af dat dit altijd kan. Het gesprek heeft hen beiden en de echtgenoten goed gedaan en hen geholpen bij de verwerking en om weer verder te kunnen. De schadeafwikkeling hebben ze overgelaten aan de verzekeringsmaatschappijen.
Naschrift:
Paul is gedagvaard. Er is nog geen zittingsdatum bekend
